Wat je niet tegen rouwende ouders mag zeggen en zeker niet mag doen

Als ouder die onlangs een kind verloren heeft, weet ik als geen ander hoe pijnlijk goedbedoelde opmerkingen van vrienden en familie soms kunnen zijn.

In deze post deel ik, vanuit mijn persoonlijke ervaring, een lijstje met uitspraken en gedragingen die je beter kunt vermijden.

Ik schrijf dit vanuit een warm hart, in de hoop dat het mensen kan helpen om rouwende ouders beter te steunen, zonder onbewust pijn te doen.

Doe niet alsof alles in orde komt, laat staan in orde is!

Als vriend of familielid van iemand die net een kind verloren heeft, is het belangrijk om te beseffen dat voor die persoon niets meer hetzelfde is of ooit terug zal worden. Dit is een van de ergste dingen die een ouder kan overkomen. Ik weet uit ervaring dat ik in die eerste periode na het verlies van mijn zoon vooral behoefte had aan mensen die er gewoon voor me waren. Naast me wilden zitten en naar me luisterden. Meer niet...

Vergelijk niet met je eigen verliezen

Als je kind overlijdt, voel je je alleen en geïsoleerd in je verdriet. Het laatste wat je dan wil horen, is dat iemand gaan vergelijken met hun eigen verlies. En neen een ouder of hond verliezen is niet hetzelfde.

Ik weet dat mensen het goed bedoelen, maar vergelijken met hun eigen verlies maakt mijn verdriet alleen maar groter. Een ongeboren kind verliezen is niet hetzelfde als een kind van 2 jaar. Een kind onverwacht verliezen is niet hetzelfde dan een kind stilletjes moeten loslaten.

Elk verlies is uniek dus tracht niet te vergelijken met je eigen verliezen.

Vermijd clichés als "Alles gebeurt met een reden".

Als iemand een kind verliest, zijn clichés het laatste wat je moet zeggen. Zinnen zoals “Het komt wel goed” of “De tijd heelt alle wonden” zijn niet behulpzaam en kunnen zelfs kwetsend overkomen.

Hoewel het met de beste bedoelingen wordt gezegd, je hebt geen idee hoe het voelt om een kind te verliezen, dus zeg alsjeblieft geen dingen die impliceren dat je weet hoe het is of hoe het zal zijn

Wanneer een ouder zijn kind heeft verloren, is er geen enkel reden in dit universum die goed genoeg lijkt.

Vertel niet hoe ze zich moeten voelen

Als rouwende ouder zal ik zelf wel bepalen hoe ik me voel. Het is zo makkelijk voor anderen om te zeggen dat je je "beter zou moeten voelen", of dat je "niet zo lang zou moeten treuren".

Maar verdriet kent geen tijdslimiet en iedereen verwerkt het op zijn eigen manier.

Als je een ouder bent die net een kind verloren heeft, is het laatste wat je wilt horen dat je je beter zou moeten voelen omdat de tijd alle wonden heelt gaat.

Neen, tijd heelt niet alle wonden. Tijd maakt het anders, dat is waar. Maar het verdriet blijft en zal altijd blijven, hoeveel tijd er ook verstrijkt. Het enige wat verandert is hoe je met jezelf en je verdreiet leert omgaan en hoe je je leven weer oppakt. Dus vertel me alsjeblieft niet hoe ik me zou moeten voelen.

Daarmee doe je meer kwaad dan goed. Heb vertrouwen in mij dat ik mijn weg zal vinden, ook al duurt het lang.

Vermijd het niet om het overleden kind te noemen

Het is heel pijnlijk om te moeten ervaren dat familie en vrienden niet durven over m'n overleden zoon te praten. Of zelf z'n naam te benoemen. Het moeten aanvaarden dat er ook iets met hun kinderen zou kunnen gebeuren weerhoudt ze om ook maar te vragen naar m'n zoon.

Sommige mensen denken echt dat het beter is om de naam van het kind niet te noemen uit angst ouders te kwetsen. Ik kan je verzekeren dat niets verder van de waarheid kan zijn.

Je staat elke dag op met je overleden kind en je gaat elke nacht slapen met je overleden kind. Niet over het overleden kind praten of vragen hoe het vandaag met me de ouder gaat is de olifant in de kamer negeren.

Voor mij is het een troost als mensen vragen hoe het met me gaat of over mijn zoontje praten en herinneringen met me delen.

Zijn naam horen en weten dat andere mensen hem niet vergeten, geeft mij het gevoel dat hij nog een beetje bij ons is. Door zijn naam te vermijden lijkt het alsof hij nooit heeft bestaan en dat doet veel meer pijn.

Praten over het kind, vragen stellen en herinneringen ophalen kan helpen bij het rouwproces. Het laat de ouders zien dat je hun kind niet vergeten bent en dat het leven dat hij of zij geleefd heeft jou heeft geïmpacteerd. Dus aarzel niet en praat met de ouders over hun kind. Het zal hen helpen te rouwen en jou dichter bij hen brengen.

Wees er wel voorzichtig mee en let op de fysieke reacties van de ouders. Als je merkt dat ze het moeilijk krijgen (tranen in de ogen, stokkende stem, wegkijken, wegdraaien, ...) respecteer dat dan. Maar als ze je verhalen aanhoren en erop reageren, weet dan dat je hen helpt bij het verwerken van hun verlies.

Hun kind is elke seconde bij hen dus praat over hem of haar. Het is het beste wat je kunt doen.

Probeer niet de redder te spelen

Wanneer een ouder rouwt om het verlies van hun kind, hebben ze geen advies of oplossingen nodig. Jouw rol is om te luisteren met medeleven en empathie.

Vermijd uitspraken die beginnen met "Zou je niet beter..." en concentreer je in plaats daarvan op "Vertel me meer...".

Als je een vriend of familielid bent van iemand die pas een kind verloren heeft, denk je misschien dat je goedbedoelde adviezen hen zullen helpen. Maar geloof me, ongevraagd advies geven is het laatste wat ze nu van je nodig hebben.

Toen ik mijn zoontje verloor, kreeg ik van verschillende kanten adviezen over hoe ik moest rouwen, accepteren, praten en verder moest leven. Zelfs al was het advies goedbedoeld, het voelde alsof mijn rouwproces "fout", "verkeerd", "te traag", "te diep", "te snel" was waardoor je dan aan jezelf gaat twijfelen (en het schuldgevoel groter wordt). M'n lichaam wist wat het nodig had om te overleven. Voor mij was dat dagen, weken in bed liggen en alleen maar huilen.

In plaats van advies geven, bied je oor, schouder en een luisterend oor. Laat de rouwende ouder praten over hun kind, hun verdriet en wat ze nodig hebben. Jouw taak is niet om hun rouwproces te sturen, maar om hen te ondersteunen in de richting die zij kiezen.

Feestdagen en verjaardagen negeren

Als vriend of familielid van ouders die hun kind verloren hebben, is het belangrijk om feestdagen en verjaardagen niet te negeren. Voor mij is het nog altijd heel hard wanneer dichte familie Tristans' verjaardag of overlijdensdag vergeten. Het voelt dan alsof hij vergeten is.

Op moederdag of vaderdag een appje of kaartje sturen of een bloemen zal hen ongetwijfeld diep raken. Ook al is het maar een klein gebaar, het laat zien dat je aan ze denkt. Verjaardagen zijn nog belangrijker. Een berichtje of kaartje om te zeggen dat je aan hun kind denkt, kan een wereld van verschil maken.

Als vriend of familielid is het belangrijk steun te bieden, ook al is het maar met een klein gebaar. Door feestdagen en verjaardagen te erkennen, laat je zien dat je het kind niet vergeten bent en dat je de pijn van het gemis begrijpt. Het geeft troost te weten dat het kind niet vergeten is. Ook al lijkt de tijd te helen, het gemis blijft.

Stel geen onrealistische verwachtingen

Rouwen om je overleden kind is niet hetzelfde als rouwen om een overleden ouder, gebroken relatie of verdwenen kat. Je denkt misschien dat na een paar maanden de pijn minder zou moeten worden of dat iemand zich weer op het werk zou moeten storten om de gedachten te verzetten. Dit soort verwachtingen is volkomen onrealistisch en kan je relatie met de ouder heel wat schade toebrengen. Leg geen druk op de rouwende ouder, maar bied een luisterend oor en schouder om op te huilen.

Rouw is een intens persoonlijk proces dat voor iedereen anders verloopt en het verlies van een kind is iets waar je nooit helemaal overheen komt.

De pijn wordt misschien draaglijker na verloop van tijd, maar het gemis blijft.
Als buitenstaander is het belangrijk om dit te beseffen.

Conclusie

Ik hoop dat deze tips je helpen om bewuster om te gaan met rouwende ouders.
Het verlies van een kind is ondraaglijk en jouw steun gaat echt wel een groot verschil maken!

Ik wens elke ouder die dit immense verlies moet verwerken heel veel sterkte toe. Geef de moed niet op. Er is hoop. Blijf praten over je dierbare. Koester de herinneringen en open je hart.